We deden een dansje voor de Sint. Dat is eufemistisch voorgesteld: in werkelijkheid draaiden we maar wat in het rond. Een kring van blanke jongens en blanke meisjes, zonder uitzondering. Telkens wanneer ik langs Zwarte Piet kwam, hield ik angstvallig mijn adem in.
Wat later veranderde mijn vrees voor het onbekende in kinderlijke afgoderij. Op tv zag ik mooie zwarte vrouwen en hoorde hun warme soulstemmen. Ik vroeg de Sint om een zwarte Barbie, maar die vond je hier toen niet. Dat kon ik de goedheilige man niet kwalijk nemen. Noch verdacht ik hem ervan een meedogenloze slavendrijver te zijn.
Anno 2016 kijkt de wereld wél kritisch naar Sint en Piet. Ik ken nu een zwarte man, maar hij voelt zich dan weer niet beledigd door de dikke rode lippen. Volgens hem veroorzaakt een Pietenpact een nog grotere kloof tussen behoudsgezinde racisten en beledigde minderheden. Zijn vrouw vindt dat we ons verliezen in een debat dat aan de echte problemen voorbijgaat. Ze vraagt zich af of haar kind dezelfde kansen zal krijgen als het een Afrikaanse achternaam krijgt. Van Zwarte Piet liggen ze dus niet wakker, Anneke en Simon. Zwart, wit of regenboog: cadeautjes krijgen die kindjes toch. Tegenwoordig zelfs zwarte Barbies.
No Comments