Acht kilo. We stonden op het punt om te vertrekken naar Sevilla en mijn koffer werd net gewogen. Het was er eentje met de afmetingen van handbagage. Mijn vrienden begrepen niet dat ik met zo weinig spullen tien dagen kon overbruggen. Vorig jaar stond ik net als hen met meer bagage in de luchthaven. En dan merkte ik op het einde van de reis dat ik een derde van de kleren niet eens gedragen had.
Het tafereel dat zich in mijn koffer afspeelde was eigenlijk een microscopische weerspiegeling van wat er aan de hand was in mijn kleerkast. Ik had ontzettend veel spullen, maar slechts een klein deel ervan droeg ik effectief. Geïnspireerd door Mari Kondo spreidde ik al mijn kledingstukken uit over de grond en begon ik te selecteren. Zo halveerde ik mijn kleerkast. Sindsdien koop ik maar één kledingstuk of accessoire meer per maand. “Ik zou het niet kunnen, ik ben er veel te ijdel voor”, vertrouwde één van mijn vriendinnen me toe terwijl we richting onze terminal wandelden. Ben ik minder ijdel geworden door te consuminderen? Ik neem nog steeds selfies. Ik kijk nog steeds stiekem naar mijn reflectie als ik langs een autoraam of etalage passeer. Volgens mij is er op vlak van vanitas helaas dus niet veel veranderd. Wel laat ik me minder verleiden door trends en solden. Elke aankoop is nu weloverwogen en elk nieuw stuk komt meteen bij mijn lijst van favorieten.
No Comments