Ik probeerde het zelf eens. Ik kocht breinaalden en wol, en zou mijn eigen sjaal maken. Na vijf rijen merkte ik dat er een paar lussen meer op mijn naald zaten dan bij de start. Ik had dus geen steken laten vallen, maar bij gecreëerd.
Drie jaar later kwam de lockdownverveling. Terwijl anderen naarstig begonnen te bakken, diepte ik mijn breinaalden weer op. Voor een hoofdband deze keer, een iets minder ambitieus project. Met YouTube als coach lukte het nu wel en ik wist dat mijn oren nooit meer kou zouden lijden. Dat de zonnestralen en bloesems de komst van de lente al lang hadden aangekondigd, kon me niet deren. Ik had iets gemaakt en dat voelde goed!
Drie jaar geleden schrokken enkele vrouwen in Turkije zich een hoedje. Ze hadden jurkjes van ZARA gekocht met een verborgen boodschap. Fabrieksmedewerkers hadden er een noodkreet in genaaid: ‘Ik maakte dit, maar ik ben er niet voor betaald.’ Het contrast met mijn euforische beleving kon niet groter zijn. Het plezier van het maken werd deze arbeiders volledig ontnomen.
Ik besloot om mijn jasje van ZARA te onderzoeken, maar ik vond geen geheime boodschappen. Ik heb er het raden naar in welke omstandigheden de naaisters eraan gewerkt hebben. En of ze er een goed loon voor kregen. Kleren van fast fashion merken koop ik daarom enkel nog tweedehands. Zolang de grote ketens niet aan eerlijke handel doen, wil ik niet dat mijn geld nog naar hen gaat. Dus, Zara, zeg het eens. Mijn jas, door wie is die nu eigenlijk gemaakt?’
No Comments